«بشو هر آنکه هستی» - نیچه
این فراخوان، بیش از آنکه به «شدن» دعوت کند، ما را به شناختن فرا میخواند. چرا که «شدن» نه یک تلاش، بلکه نتیجهای طبیعی است که پس از شناخت اتفاق میافتد. در این جمله نیچه، کلید ماجرا در شناختن نهفته است؛ شناختی که ما را از زندگی آنچه نیستیم به سوی آنچه هستیم هدایت میکند.
ما تا زمانی در چرخه بیپایان تکرار آنچه نیستیم گرفتار میمانیم که حقیقت آنچه هستیم را نشناسیم. اما طنز تلخ این سفر آنجاست: برای یافتن آنچه هستیم، به تمام آنچه هستیم نیاز داریم. این سفر به شناخت، مانند تلاش کسی است که برای پیدا کردن عینک، به عینک نیاز دارد. شناختن خود، هم مقصد است و هم ابزار.
کلمه «بشو»، تجسم این دعوت است: دعوت به تأمل، شناخت، و پذیرفتن خود حقیقی.
بشو هر آنکه هستی.
“Become who you are.” – Nietzsche
This call is less an invitation to “becoming” and more a summons to knowing. For “becoming” is not an effort but a natural consequence that unfolds after recognition. In Nietzsche’s words, the key lies in knowing; a recognition that guides us away from living as what we are not, toward the truth of who we are.
We remain trapped in the endless cycle of repeating what we are not, as long as we fail to grasp the essence of who we truly are. Yet, the bitter irony of this journey is that to find what we are, we need all that we are. This quest for self-awareness resembles the paradox of searching for one’s glasses while wearing them. Knowing oneself is both the destination and the tool.
the word “Become” embodies this invitation: a call to reflection, recognition, and the acceptance of one’s true self.
Become who you are.
